दोन गझला : मनोज सोनोने

१.

सोडून दूर जर का जाशील सावलीला.

परतून एकदिवशी येशील पायरीला.

शेरामधून माझ्या येईल गंध ताजा ;

तू दोष दे कितीही निष्पाप लेखणीला.

नावापुढे तुझ्या तू लावून घे उपाधी;

आमंत्रणे तुझ्याही येतील मग चुलीला.

गर्दी निघून गेली अन् भामटेच उरले;

गाऊ कशी गझल मी तू सांग मैफिलीला.

समजून दुःख जेंव्हा ना घेतले कुणीही;

तात्काळ ईश्वराने मग धाडले मुलीला.

ना चाळलास साधा इतिहास तू कधीही;

मारून लाथ बसला तू काल भाकरीला.

चोरुन गझल माझ्या काढून टाक संग्रह ;

पुसतोय कोण येथे या जीर्ण डायरीला.

२.

अर्थ त्याच्या जीवनाला फार नाही.

खणकणारा जो इथे कलदार नाही.

पेटती आत्म्यातली ही ज्योत आहे ;

सहजतेने एवढ्या विझणार नाही.

कर कितीही आज चेष्टा माकडा तू ;

फुकट लोणी खायला मिळणार नाही.

यज्ञ केला जाळला मी अहम माझा ;

आसवांनी पापणी थिजणार नाही.

दुःख माझे समजुनी तू घेतले तर ; 

काळजाला वेदना होणार नाही.

दे शिव्या वा हाण लाथा लाख वेळा ;

तोंड माझे हे तरी सुटणार नाही.

लाखदा सांगीतले होते तुला पण ;

शल्य माझे जन्मभर कळणार नाही.

शांत झाले एक वादळ आसमंती ;

शांतता का त्यासही मिळणार नाही.

लावली झाडे कितीदा काढले बिल 

कागदावर झाड पण जगणार नाही.

       

.......................

प्रा.मनोज सोनोने,

शेगांव.